Telefoonronde deel 2
Ken je dat? Dat je op een plek bent, dat je denkt ‘ik moet dé vraag stellen, want dat heb ik mezelf voorgenomen’. ‘Ik ga die vraag stellen’ en dat je dan alleen maar, tijdens de hele bijeenkomst bezig bent met die ene vraag die jij wilt stellen. Met een beetje pech gaat de hele bijeenkomst aan je voorbij, omdat je alleen maar nadenkt over die ene vraag.
Nou zoiets, iets minder groot dan, had ik op de eerste ouderavond van dé Middelbare.
Alle ouders van de klas zitten op corona proof afstand bij elkaar. De leraar vertelt met behulp van de PowerPoint hoe het jaar eruit gaat zien en ik blijf maar denken aan die ene vraag. Want wat is nou het goede moment om die te stellen. Aan het begin, juist aan het eind of beter halverwege?
Ik besluit om het los te laten en ga er van uit én hoop dat het moment vanzelf komt.
Aan het einde van de ouderavond, deze duurde een uur, vraagt de mentor “En, heeft iemand nog vragen?”
Niemand heeft vragen, behalve ik dan met mijn ene vraag. Ik adem een keer diep in en uit, draai mij om naar de ouders en zeg “Nou, ik heb wel een vraag, alleen heb ik een vraag voor jullie, ouders, niet zozeer voor jou” en ik kijk even naar de leraar.
Vervolgens stel ik DE vraag:
“Wij zijn allemaal ouders, wij kennen elkaar niet en mogelijk is dit de eerste en waarschijnlijk ook meteen de laatste keer dat wij elkaar ontmoeten. Ik begrijp heel goed dat wij onze kinderen meer los moeten laten en daar ben ik zelf ook groot voorstander van. Maar ik zou het ook heel fijn vinden als ik jullie telefoonnummers zou kunnen krijgen zodat ik een lijst kan maken met alle ouders uit de klas. Mocht het nou ooit een keer nodig zijn, als er iets is, of als ik me zorgen maak of iemand anders zich zorgen maakt, vragen hebben of ik hoor iets van of over jullie kinderen of jullie horen iets over mijn zoon, dan zou ik het graag willen weten. Ik zou het heel fijn vinden om een lijst aan te leggen met onze namen en die met elkaar te delen. Hoe zien jullie dat?”
(de vraag was vrij lang, misschien wat warrig, maar volgens mij hadden ze mijn intentie begrepen)
De ouders keken elkaar wat onwennig aan, ik bleef vastberaden iedereen aankijken (mijn neiging was overigens terugdraaien naar de leerkracht). Toen zei de eerste ouder “Nou dat vind ik eigenlijk wel een goed idee”. Mogelijk doordat de eerste ouder over de brug was, besloot ook de rest dat het een goed idee was. Ik begon zelf met de namen lijst en gaf de lijst door naar de volgende ouder, na 10 minuten waren alle nummers verzameld en ging ik tevreden en toch opgelucht naar huis.
Mocht er in de toekomst iets zijn, dan heb ik de nummers van zijn klasgenoten/vrienden én van de ouders. Een prima basis voor een telefoonronde, waarover later meer.